Bardzo ciekawy człowiek. On nie przejawia z tego powodu żadnych frustracji, doskonale odnajduje swoje miejsce w tej wspólnocie, pełni spokojnie swoją rolę. Zwracaliśmy uwagę na szczególne pedagogiczne oddziaływanie Jezusa na tę czwórkę. Myślę sobie tak, że Andrzej miał w tej wspólnocie czterech mężczyzn szczególną rolę. Był pośród ludzi o gwałtownym usposobieniu. Piotr chciał przewodzić i nieustannie próbował narzucać swoje słowo i rozwiązania, także samemu Jezusowi; zaś „synowie gromu”, jak nazywano Jakuba i Jana, mieli ambicje, żeby kiedyś zająć w królestwie Jezusa miejsce po Jego prawej i lewej stronie, byli też gotowi spalić miasto z tego powodu, że nie przyjęło Chrystusa. Andrzej w takiej wspólnocie żył i w takiej wspólnocie się odnajdywał. Wydaje się być w niej takim pomostem łączącym tę małą grupkę, pomaga twórczo spotkać się jej członkom. On, który nawiązał bliską relację z Janem i razem z nim dojrzewał do realizowania wielkich wartości, on, który dobrze znał swojego brata, i mimo jego dominacji i starszeństwa potrafił się z nim porozumieć, a nawet przyprowadzić go do Jezusa, był zapewne szczególnym pośrednikiem, który umożliwił związać się ze sobą Piotrowi i Janowi, co miało tak wielkie znaczenie w początkach młodego Kościoła Chrystusowego.