Ksiądz Antoni Gabrel pochodził z Podlasia. W okresie prawie 50-letniej posługi kapłańskiej w Zgromadzeniu Salezjańskim niejednokrotnie dawał świadectwo optymistycznej mocy ducha i pasji działania. Dzięki temu z powodzeniem wychowywał kleryków i prowadził wykłady z socjologii w Wyższym Seminarium Duchownym Towarzystwa Salezjańskiego. Jako przełożony zarządzał wspólnotami zakonnymi, a nawet przez 10 lat pracował na misjach w Hondurasie. Okresy między tak zwanymi strategicznymi funkcjami oraz ostatnie lata wypełnia mu normalna praca duszpasterska, której swoją osobowością i stylem bycia nadawał charakter relacji przyjacielskiej, radosnej, uzupełnianej jakże często humorystycznym postrzeganiem rzeczywistości.

Szczególną uwagę w biografii ks. Gabrela zwraca czas jego pracy w łódzkim duszpasterstwie akademickim "Węzeł" oraz jego wrażliwość poetycko-literacka. Z tego pierwszego zrodziły się dozgonne przyjaźnie, coroczne wspólne wakacje i jedna z aktywniejszych struktur w duszpasterstwie Byłych Wychowanków Salezjańskich w Inspektorii Warszawskiej. Ta druga strona duszy zaowocowała tomikami poezji i rozważań (Sny rzek leniwych, Wołanie zahoryzontów, Przez zielony las, Mąka młynarza ze Zgierza, Na jaćwieskiej przyzbie, Igraszki podpsalmów suwalskich, Bliżej Pana), zbiorem kazań i homilii, a także biografiami niektórych salezjanów mających istotny wpływ na działalność i organizację Salezjanów w inspektorii św. Stanisława Kostki (ks. Andrzej Świda, ks. Leon Walaszek, ks. Aleksander Drozd). Obydwie – jakże różne strony – osobowości u ks. Antoniego znakomicie się uzupełniały, a nierzadko warunkowały „owocowanie”. Bo przecież niejeden z jego wierszy ma charakter listu do dawnych studentów, a z kolei jego dawni podopieczni mogliby godzinami opowiadać o najróżniejszych inicjatywach z "Węzła", inspirowanych poetycką wrażliwością oraz przenikliwością ich duszpasterza.