W kolejnej publikacji książkowej, Duch Pański na rozdrożach świata, pragnę podzielić się z Czytelnikami moim odbiorem piękna naszej ziemi i jej mieszkańców w ich różnorodności kulturowej oraz doświadczeniu religijnym. Dzięki łasce poruszania się po świecie mogłem spotykać ludzi różnych ras, kultur i religii i wejść z nimi w egzystencjalny dialog. Taki, który nie ogranicza się do zdawkowej rozmowy, lecz pochłania serce i rozum człowieka, przemienia go i ubogaca. Dialog to spotkanie z ludźmi, którzy inaczej, w innych okolicznościach przeżywają swoją wiarę, dają świadectwo własnym przekonaniom i to często w sposób bardzo radykalny. Dialog w moim rozumieniu był otarciem się o niewyobrażalne nieraz bogactwo kreatywności człowieka, zarówno jako jednostki, jak i mniejszych lub większych wspólnot, bogactwo wypracowywane, bardzo pieczołowicie strzeżone i przekazywane nieraz przez wieki, a nawet tysiąclecia. Taki dialog uczył mnie szacunku i tolerancji wobec ludzi innych ode mnie, a często prowadził do zafascynowania się innością. Inna kultura, inne zwyczaje niekoniecznie muszą być widziane w kategoriach lepszych czy gorszych, są po prostu inne. Wejście w dialog z innymi uświadamiało mi, że drogi i rozdroża ludzkich dziejów nie ukazują się jako przypadkowe ani bez sensu i celu. Nie wolno ich też pojmować fatalistycznie. Nad rozdrożami bowiem unosi się Duch Pański, który wielokrotnie i na rożne sposoby przemawiał niegdyś (…) do ojców (Hbr 1,1) i nadal przemawia do nas w naszych czasach.......