„Czytamy, żeby wiedzieć, że nie jesteśmy sami” – wobec zasłyszanej u Clive’a Staplesa Lewisa myśli ks. Grzywocz pewnie delikatnie by się uśmiechnął i odróżnił kategorię osamotnienia od samotności. Zbiór dziesięciu rozmów – spotkań – to forma świadectwa, że pomimo odejścia ks. Krzysztof nadal jest z nami, a my nie pozostajemy sami: czytamy jego teksty i słuchamy niezapomnianych konferencji. Udziela się nam jego melancholia, ale i śmiejemy się do łez, dzieląc nietuzinkowe poczucie humoru.

Zgłębiamy jego życiorys, pytając: „Skąd on to miał?”, dokonujemy kwerendy poetów, malarzy, myślicieli określających jego inspiracje, poznajemy teologię, którą nam zostawił – dzięki której on sam nieustannie nas inspiruje, a czego dowodem jest stale rosnące zainteresowanie jego spuścizną.