W istocie - Bóg, który zbawia, to Bóg, który zachwyca. By możliwa stała się relacja zbawcza człowieka i Boga, nie wystarczy więc jedynie wiara w zbiór mało zrozumiałych prawd, nie wystarczy nawet podporządkowanie życia pewnym z góry ustalonym zasadom, ponieważ relacja zbawcza to relacja miłości. Żeby zaś pokochać, trzeba najpierw się zachwycić (zakochać). Soteriologia piękna w tym kontekście to pewnego rodzaju architektura agapetologicznego wymiaru zbawienia (czyli jednego z najistotniejszych). Z tej racji piękno jest kategorią, która nie poddaje się spowszednieniu, lecz ożywia to, co przez nie spowite. Odkrycie piękna Objawienia wyznacza w ten sposób właściwe zasady hermeneutyczne teologii, pozwalając na wydobycie i zaakcentowanie jego ciężaru egzystencjalnego, co prowadzi do prawdy pełniejszej niż jedynie ta odnajdywana na poziomie intelektu.