Dążenie do pokojowej koegzystencji wielu wspólnot religijnych, a zwłaszcza do zgodnego współżycia muzułmanów i chrześcijan, wyrażone jest w libańskiej konstytucji, według której prezydentem jest chrześcijanin Maronita, premierem muzułmanin sunnita, przewodniczącym parlamentu muzułmanin szyita, a wiceprzewodniczącym chrześcijanin prawosławny. To wyjątkowa cecha Libanu, o którym św. Jan Paweł 11 powiedział: «to więcej niż kraj, to orędzie wolności i wzór pluralizmu dla Wschodu i Zachodu».


Przesłanie, o którym mówi św. Jan Paweł II, wydaje się szczególnie aktualne w dzisiejszych czasach, gdy z jednej strony wyczuwalne jest zagrożenie światowym konfliktem o podłożu religijnym, a równocześnie rozkwita nadzieja na zjednoczenie chrześcijan i wiara w autentyczny dialog pomiędzy trzema wielkimi religiami monoteistycznymi, które mają wspólne korzenie wywodzące się od Abrahama.


Znaczenie Libanu, jego przesłanie i szczególna rola w historii zdają się ujawniać poprzez rosnący kult niezwykłych świętych libańskich, zwłaszcza św. Szarbela. Jego popularność szerzy się na świecie, a wraz z nią roznosi się wieść o czcigodnym Kościele Maronickim i kraju, gdzie woń cedrów, jak nieustanna modlitwa, unosi się do nieba.


Autorka tej książki, podążając śladami św. Szarbela, poświęciła się studiom świętych maronickich i nakreśliła zarys historii Kościoła, liturgii i duchowości Maronitów. Zasługuje na podziękowania za wysiłek w celu przybliżenia czytelnikom dziejów Kościoła Maronickiego, porównanego do Światła Wschodu, którego blask olśniewa świętość ziemi libańskiej, błogosławionej przez Pana Jezusa, który odwiedziwszy Tyr i Sydon, uzdrowił córkę kobiety kananejskiej, chwaląc jej wiarę słowami: „O niewiasto, wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz!” (Mt 15,28).